"Cirrostratus i malowane płomienie"

Ogniste czasy dzieciństwa

Każdy wspomina je jak z baśni obrazy

Połysk słońca przebijał chęci lenistwa

Codzienność kolorowana jak epidemia zarazy

Złe uczynki oparte na słodkiej niewinności

Tylko łzy tulą złamane od krzywdy serce

My nie znaliśmy zdrady i cierpliwości

Głośna orkiestra chwytała za ręce

Chcę zapomnieć o dziecku

Nie chcę wracać tam z powrotem

Chcę sobie przypominać wizje obłędu

W obieg ozdobiony żywym kolorem

Nad gołym niebem ptasi klucz

Radosny śmiech z krzykiem jest obity

Na drobiazgi skupieni w swój gąszcz

Życie trwało jak przesypujący się piasek z klepsydry

Pamiętasz kryształy warte otwartego uśmiechu?

Albo dumne twarze wpatrzone w monety?

Prawdziwe szczęście warte tylko momentu

Euforycznym wzrokiem ujrzenie kobiety

Nigdy nie spełnione sny duszą jak w smole

Życie i grzmoty z każdym oparciem

Obserwacja przez ślepia okiełznanego czule

Ten chłód nie może być opętaniem

Atrakcyjne jest to arcydzieło

Kiedy wiatr powiewa swawolnie

Melodie chaosu jak złote berło

Zdają się być Tobie bardzo bliskie

Najcieplejsze słowa matki i pogarda ojca

Dają rozwiązanie ignorowanego posłuszeństwa

Fantazja robi za przewodnika

Uszy nie są już od słyszenia

Niebo oszklone wodą

Czerwienią nasycone

Smutek przed nocą kipi dumą

Tylko ja oglądam niebo pod kocem

Nie chcę głosić boleści o dziecku

Pojawiło się jakby znikąd

Łono Tego całokształtu

Nie Zdarza się raz jak urzekający cirrostratus



~ Karol Szumkow
Tom I: "Timor"