Kara

Teraz obraz maluję skromnie

Swojego przytłoczenia kąt

W ruch szarości odcienie

Tłem krzyku z chaosem prąd

Nic nieczujący introwertyk

Niesie swój boleści krzyż

Od swawolnej woli taki werdykt

Cierpieć przez bicz

Skazać na samotność

Bez litości splunąć

Obwiązać łańcuchami

By jakkolwiek poczuć coś

Łzy nieszczere zatrzymać

Katować do przeraźliwej mordęgi

Aż ten nie zrozumie

Co uczynił lekko palcem muskając

Błąd niech będzie lekcją

A nie tylko przeżytą chwilą

Ciernistą załóż koronę

Nie licz na żadną obronę

Karol Szumkow

(25.12.2019)

Nieznajomy

Czy znam samego siebie?
Czy znam kogoś lepiej od samego siebie?
Czy znam bardziej nie samego siebie?
A może to ktoś zna mnie lepiej niż ja sam siebie?
Często zadaję sobie to pytanie
I sam nie znajduję wyjścia
Po prostu mam nadzieję
Znaleźć kogoś lub coś
Wtedy dialog jakby zamienia się w monolog
Czy to znaczy, że nie mówię nawet do siebie?
A człowiek z przeciwka staje się tylko cieniem?
Czy dobrze znajoma twarz jest jak prolog?
Żyjesz, poznajesz, rozmawiasz, oddychasz
Łykasz słodki i gorzki smak życia
Ponosisz ostre porażki i łagodnie wstajesz
A co jeśli Ci powiem, że to tylko iluzja?
A tak na prawdę przez znaki
Straciłeś duszę i żyjesz nieświadomie?
Wszystko co widzisz i czujesz to nic?
Nie myślisz racjonalnie i widzisz ciemność?
Nie czujesz nawet wstydu i bólu?
Ciągle płyniesz po tratwie marzeń?
Nie wiesz co to jest konsekwencja?
Czy nikt wcześniej nie dbał o Ciebie?
Wypierasz się wszystkiego co może pomóc?
Czy żyjesz przekonaniem, że wiesz lepiej?
Czy działasz w afekcie kiedy ktoś zaprzecza?
To tylko Twoi opiekunowie!
Nie bój się!
Oni chcą być przy Tobie!
Nie rozpaczaj tak!
Fbv mc ammrj wjaxtzmp!

Karol Szumkow
(Grudziądz, 11.12.2019)

Miłość do mroku

Kontemplując w ciemności

Plączesz ręce i nogi skulony w rogu pokoju

By spojrzeć w pustkę w spokoju

By rozszyfrować znaki podświadomości

Tułając się z czynami dla dobra ogółu

Zdobywasz pokorę

Nie porządkujesz myśli podczas snu

Zakrywasz uśmiechem swą dolę

Nuta motywacji

Jak z krypty cmentarnej otchłań

Zawiera szczyptę kulminacji

Do drogi dusz powikłań

Śmiertelnik obserwujący oblicze groteski

Podąża ścieżkami realizmu

Z zamiłowania do uniwersalizmu

Aż do grobowej deski.

Karol Szumkow

(Grudziądz, 19.09.2019)

Czarna, żelazna tarcza

Sekta czy rodzina?

Melodia upiornego cmentarza

Poruszenie to godzina trzecia

Taka okazja rzadko się nadarza

Pusty oddech manifestacji

Terror spędza sen z powiek

Tylko jeden gest postaci

Zbliża bardziej niż kiedykolwiek

Aura strachu budzi stres

Już nigdy nie doznam odwagi

Choć życia degustuję kęs

Niemożliwe jest stanie do walki

Słowa niemego męczennika

Srogi, pędzący wzrok ku ziemi

Lekceważę siebie jako powiernika

Nie można nigdy ufać mi

Czy oczekuję tylko samotności?

Łamliwy Żywot piekielny

Czy przeczę Jego Wielkiej mości?

Tylko pozostałem mu wierny

To zostanie po mnie

Gnicie brudu w spokoju

Strach patrzy na każde ślepie

Brak uwagi na powiew popiołu

~ Karol Szumkow

Tom I: "Timor"

Czarny Scenariusz

Dusza spowita przez ciemność

Szał zakrywa uśmiech filozofa

Trwam ciągnąc ze sobą ponurość

Pocieszenie jak zatruta strzała Amora

Jestem pięknym łabędziem pełnym smutku

Diabeł tkwi w oceanie emocji

Dobroć szarym popiołem trudu

Grzechu urok milczenia w samotności

Żywot prężnie powiewa na horyzoncie

Głos kłamstwa ma gorzki smak

Kiedy ujrzysz jego wnętrze

Chorobliwy lęk wejdzie w znak

Główna rola w dramacie uczuć

Dopóki miłość sięga ostateczności

Jak Grób sakralnie trupim fetorem dałby się odczuć

Prawda zamienia się w obraz nicości

Docieram do ciemnej strefy

Mojej wyimaginowanej fantazji

Lawina serafinów początkiem tej ery

Ery rosnącej sympatii

Nocne koncepcje do braku świadomości

Skazanie na znikomą bliskość

Iluzja słowa kalectwem mojej czułości

Lilii korzeń zaplącze moją obecność

Moją aranżacją życia

Nieskazitelnym dotykiem dłoni

Jedynym uduszeniem bycia

Zarażony miernotą woni

Krok do poznania śmierci

Ucieczka z niemym strachem

Gdy odejdzie ten czas pamięci

Zasłużenie zjednoczę się z Bożym Królestwem

~ Karol Szumkow

Tom l: "Timor"

Zatracenie w miłości

Blady, ślepy błądzi pomimo dobrej drogi

Drogowskaz, jeden lewy, drugi bujany

Wiatr powiewa łzy by rozświetlić półmroki

Pot z czoła w natarczywym biegu rozbujany

Wrażliwość już umarła...

Papier utracił piękno poezji...

Bliska dłoń oparcie straciła

Teraz trzeba liczyć swoje występki

Poddać się to bez celu kontemplować

Zawsze usłyszysz jednostajnie ten fakt

Jak miłość potrafi omotać

Słabość i brak skruchy idą w jeden takt

Nie chcę Cię sądzić o zabawy

Brak orientacji oraz skupienia

Liczę, że nadarzą się obawy

Wkrótce zostaną mi tylko łyki powietrza

Energiczny atak przelewający energię pomiotu

Do rozterki zbliża a od zgody ucieka

Prawdziwego ciepła poznałeś rodzinnego domu

A samotność odbiera Tobie cień pocieszenia

Propaganda okrucieństwa jest tylko rozkoszą

Nawet ból pragnie zjednoczyć

Unikasz raju wokół którego kwitnie pokusą

Na boskość próbujesz się z tym pogodzić...

~ Karol Szumkow

Tom l: "Timor"

Cicha Sowa

Jasność moim mentorem

Tylko on wie kiedy umiera sen

Mój duch niszczy ciało zła odorem

Chcę rozpocząć rytuał zen

Groźnie medytuję w ciszy krzycząc

Oko nienawiści sięga góry brutalności

Cichą sową naśladuję bycia ciąg

Dziki wzrok jest znakiem trudności

Przemierzam nocą drogi

Aby uciec od utrapienia

Lecz żniwiarz liczy moje kroki

Nasłuchując moje powtórzenia

Zsyłane serafiny opiekują się

Naszą niezastąpioną nędzą

Z czasem głębiej w ocean zajrzę

Obserwując szarość wszyscy ględzą

Odwracam wzrok nie kusząc otwarcie

Zew sokoła działa jak kojąca rada

Choć wyczucie chce dać znać uparcie

Ponad siły odpowiada mi wzgarda

To jak wtargnięcie sześciu diabłów

Przez rozkaz uskrzydlonej bestii

Skryta złowieszczość pięknych amantów

Cichy prąd przepłynie mile herezji

~ Karol Szumkow

Tom I: "Timor"

"Cirrostratus i malowane płomienie"

Ogniste czasy dzieciństwa

Każdy wspomina je jak z baśni obrazy

Połysk słońca przebijał chęci lenistwa

Codzienność kolorowana jak epidemia zarazy

Złe uczynki oparte na słodkiej niewinności

Tylko łzy tulą złamane od krzywdy serce

My nie znaliśmy zdrady i cierpliwości

Głośna orkiestra chwytała za ręce

Chcę zapomnieć o dziecku

Nie chcę wracać tam z powrotem

Chcę sobie przypominać wizje obłędu

W obieg ozdobiony żywym kolorem

Nad gołym niebem ptasi klucz

Radosny śmiech z krzykiem jest obity

Na drobiazgi skupieni w swój gąszcz

Życie trwało jak przesypujący się piasek z klepsydry

Pamiętasz kryształy warte otwartego uśmiechu?

Albo dumne twarze wpatrzone w monety?

Prawdziwe szczęście warte tylko momentu

Euforycznym wzrokiem ujrzenie kobiety

Nigdy nie spełnione sny duszą jak w smole

Życie i grzmoty z każdym oparciem

Obserwacja przez ślepia okiełznanego czule

Ten chłód nie może być opętaniem

Atrakcyjne jest to arcydzieło

Kiedy wiatr powiewa swawolnie

Melodie chaosu jak złote berło

Zdają się być Tobie bardzo bliskie

Najcieplejsze słowa matki i pogarda ojca

Dają rozwiązanie ignorowanego posłuszeństwa

Fantazja robi za przewodnika

Uszy nie są już od słyszenia

Niebo oszklone wodą

Czerwienią nasycone

Smutek przed nocą kipi dumą

Tylko ja oglądam niebo pod kocem

Nie chcę głosić boleści o dziecku

Pojawiło się jakby znikąd

Łono Tego całokształtu

Nie Zdarza się raz jak urzekający cirrostratus



~ Karol Szumkow
Tom I: "Timor"

"Perłowe Serce"

Nie uwierzę w miłość dopóki sam Jej nie odkryję

Kamienna ma dusza nigdy nie zazna spokoju

Jak pomylony romantyk całuję martwą naturę

Ostatnie słowa moją katorgą o ostrym pokroju

Oskarżam swój pierwotny instynkt ssaka

Mimo dotrzymanej przysięgi świat jest mrożący

Drogi Boże, zatrzymam w sobie oczu blask na zło świata

Szubienica jest zbezczeszczeniem arcydzieła Stwórcy

Dopóki jeden płomienny dotyk piękny jak zorza polarna

Nie otrę mych łez, będę kurczowo trzymał się Ciebie

Czuję jakbym podróżował w Narnii od nowa

Barwiąc czernią widnokręgi wciąż błądzę rodząc pytanie

Mam perłowe serce, patrząc w tył

Przyszłość odbiera wszystko co zbędne

Glazura piękna odchodzi jak unoszący pył

Poemat o śmierci pisany przeze mnie wierszem

Jad w moim wnętrzu brudzi sumienie jako dar

Zatrute zaufanie niweczy bożą miłość

Kieruję się wiarą w poskromiony koszmar

Mowa oderwana jak z dobroci kość

Igram z czystością, nie biorę słów w próżnię

Od rzeczy błądzę w nieprzewidywalności szczegół

Nie sądzę bym oceniał łatwo rządną irytację

Wybaczone krzywdy przykładem czułych reguł

Znak opatrzności zapanował nad moim myśleniem

Choć o tym nie wiedziałem wszystko czarno na białym

Uciekam stojąc nad wrzącym urwiskiem

Nade mną rozpala się ogień w stanie cyklicznym

Tylko sen ciało napawa dumą

Gdy nie jeden Cię z niego obudzi

Ale jeśli był otuchą

Zaraz zapomnisz o nim

Życie jest tylko komediowym dramatem

Nie wiesz co się stanie

Wiara bywa złym amantem

Ironia to nie działanie

~ Karol Szumkow

Tom I: "Timor"

Wprowadzenie

Witam Was serdecznie moi drodzy czytelnicy!
Nazywam się Karol Szumkow, mieszkam i urodziłem się w Grudziądzu, mam 21 lat i chcę wprowadzić Was w daleką otchłań mojej poezji która łamie wszelakie standardy określania poezji mianem głuchej lub łatwo przyswajalnej do umysłów odbiorców. Zamierzam się z Wami podzielić kawałkiem mnie. Przyjmuję zarówno opinię jak i krytykę nie tylko z dystansem ale również z ogromną przyjemnością oraz ulgą w oczekiwaniu na nieznane... Poezją zajmuję się już ponad rok czasu i stale podnoszę poprzeczkę literacką na coraz to trudne i bardziej wyczerpujące wyżyny. Sztuka i poezja są dla mnie oazą wiernego spokoju, jednakże sprawia, iż często jestem zamknięty w swym "małym" kącie artystycznym i oddaję się pełni zadumy oraz kontemplacji nad dalszą przyszłością ingerowania w rozwój kultury i poezji. Również muzyka, komponowanie, tworzenie, granie na gitarze sprawia, iż moje serce domaga się kształtowania tego nieokiełznanego dzieciątka zwanego "metalem". Jestem wierny tej muzyce od szesnastego roku życia i została w moim sercu do dziś. Jestem wrażliwym artystą i wymagającym pisarzem, który zawsze do ostatniego detalu pieści swoje dzieło o niewielki przepych zwany, ładem. Zawsze jestem gotów, wysłuchać opinii innych ludzi, nigdy się im nie sprzeciwiam, uważam, że nawet jedna, najdrobniejsza uwaga bądź mały gest pomoże mi uzbierać siły i determinację do tego, by na światło dzienne trafiło jeszcze więcej dzieł gotowych do podzielenia się z każdym, chętnym człowiekiem. Krótko o samej poezji:
Moja poezja jest dość tragiczna oraz często może zostać odebrana jako "myśli samobójcy" lub "człowiek bez nadziei i chęci do życia", jednak tak nie jest. Kieruję się w poezji Werterowskimi przemyśleniami, opisuję trudności na jakie dosyć często zdarza się natrafić zwykłemu, prostemu człowiekowi. Opowiadam całym sobą, nie kopiuję fragmentów wierszy tak aby tą "gorszą część" napisać ze swojej głowy, a tą "lepszą część" skopiować od zacnie wielkich i cenionych poetów czy pisarzy Polski bądź Europy. Moje wiersze są napisane całym sercem, widzę naturę poezji szczerze oraz obserwując świat w okół, widnokręgi, piękne krajobrazy czy metropolie, z czystych obserwacji czerpię inspiracje do mojej poezji.
Mój drogi czytelniku, zapraszam Cię do zapoznania się z pięknem poezji, które opisuję notorycznie, patrząc kartograficznie na to co mnie otacza, dostrzegając nawet w najmniejszych drobiazgach wady i zalety. Niech Twoje oczy chętnie i przyjemnie zanurzą się w źródło naturalnej oazy ciszy i wypędzenia złych emocji pomimo braku ujawnienia wszelakiej radości w utworach. Życzę udanej lektury i zachęcam również do dobrowolnej interpretacji bądź do wyciągnięcia z danego wiersza osobistych wniosków. Jeszcze raz dziękuję Wam wszystkim, którzy poświęcili chwilę, aby troszeczkę lepiej mnie poznać, jako artystę. Oczywiście zachęcam jak już wspomniałem wcześniej do oceniania mojej twórczości i zapraszam do wygłoszenia swojej opinii.

Karol S.